پروتزهای متحرک به دندان مصنوعی هم معروف است. اینگونه پروتزها برای افرادی که تمام یا بخشی از دندان­های خود را از دست داده­اند، استفاده می­شود. پروتز کامل:برای فک­هایی که هیچ دندانی ندارند، پروتز کامل استفاده می­شود.. این پروتزها از سوی بیمار به راحتی جاگذاری و برداشته می­شود. ماهیچه­های داخلی گونه و فشار منفی هوا این پروتزها را در دهان نگه می­دارند. ثابت نگه داستن آنها در دهان قدری مشکل است. برای محکم­تر ماندن این دندان­های مصنوعی، از چسب­های مخصوث استفاده می­شود. پروتزهای موضعی (پارسیل): به این پروتزها دندان مصنوعی و یا پروتز اسکلت و دندان تکه­ای  هم می­گویند. برای افرادی که بخشی از دندان­های خود را از دست داده­اند، از این نوع پروتز استفاده می­شود و با کمک دندان­های کناری در دهان نگه داشته می­شوند. این نوع پروتزها هم از جانب بیمار جاگذاری و برداشته می­شوند. از پروتزهای کامل راحتتر هستند.در پروتزهای پارسیل، برای کمک گرفتن از دندان­های کناری، از چیزی شبیه قلاب استفاده می­شود. امروزه، عوارض جانبی این قلاب­ها به حداقل رسیده و به عملکرد و زیبایی آن اولویت داده شده است. برای حساسیت در چسبیدگی به دندان­های مجاو از مکانیزم­های پلاستیکی مخصوصی استفاده می­شود. برای چفت کردن دندانها به یکدیگر از روکش های کروم استفاده می­شود.